The Ozard
> Documentary
> Documentary
> Poster:
![]()
> Synopsis:
NL
Tijdens de repetities van de jeugdvoorstelling ‘The Ozard of Wiz’, trekken de makers zij aan zij over de yellow brick road, op weg naar een queer utopie onder de schijnwerpers. Marie Lea, Romy, Art en René blikken terug naar een tijd waar ze als kind vrij konden spelen, zonder oordeel. Wanneer trad de schaamte het podium op – en hoe kwamen ze weer van dit ongenode personage af?
ENG
In the rehearsal process of ‘The Ozard of Wiz’, a youth theatre production, the creators journey down the yellow brick road to create their queer utopia under the spotlights. Marie Lea, Romy, and Art look back on what it meant to play freely as children—without judgment. When did shame first step onto the stage – and how did they get rid of this uninvited character?
NL
Tijdens de repetities van de jeugdvoorstelling ‘The Ozard of Wiz’, trekken de makers zij aan zij over de yellow brick road, op weg naar een queer utopie onder de schijnwerpers. Marie Lea, Romy, Art en René blikken terug naar een tijd waar ze als kind vrij konden spelen, zonder oordeel. Wanneer trad de schaamte het podium op – en hoe kwamen ze weer van dit ongenode personage af?
ENG
In the rehearsal process of ‘The Ozard of Wiz’, a youth theatre production, the creators journey down the yellow brick road to create their queer utopia under the spotlights. Marie Lea, Romy, and Art look back on what it meant to play freely as children—without judgment. When did shame first step onto the stage – and how did they get rid of this uninvited character?
> Stills:
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
> Synopsis:
Het ene moment ben je Glinda the Good Witch, met de badjas van je moeder als jurk om je heen geslagen, en betover je de lege woonkamer met je magie. Het andere moment zwaait de deur open en waaien alle mogelijke oordelen over jongens in jurken of prinsessen zonder prins naar binnen. Je jurk is niets meer dan badstof en je toverstaf blijkt alleen een afstandsbediening te zijn. De magie vervliegt, het zaallicht knalt aan, en de realiteit breekt ongenadig door de illusie van vrijheid.
In ‘The Ozard’ duiken we in het repetitieproces van een queer herinterpretatie van de klassieker ‘The Wizard of Oz’. De makers keren hun bekende werkelijkheid binnenstebuiten en bouwen op het podium de wereld die ze als kind zo graag hadden willen bewonen. Verhalen laten ons dromen over andere werelden, maar zijn ook de eerste stap daarheen: wat je kunt verbeelden, kun je ook waarmaken.
Regisseur René keek als negenjarige eindeloos naar de videoband van The Wiz, Marie-Lea balanceerde stiekem op de hakken van haar moeder, Romy raakte gefascineerd door een transman in een spijkerpak, en Art kende elk danspasje uit Britney Spears’ videos. Wat begint als onbezorgd spel, kantelt abrupt wanneer je een klasgenoot zegt dat hij een homo ‘in elkaar zou slaan’ als hij er één tegen zou komen. Het besef dat de kleding die je kiest of degene op wie je stiekem verliefd bent, iets over je zegt – en dat daar zomaar een oordeel op kan volgen — zorgde ervoor dat René, Marie-Lea, Art en Romy in de rol van een hetero- en cis-normatief leven gingen kruipen. Die rol voelde veiliger, maar was verre van thuis.
Gelukkig bleek het niet “the role of a lifetime” te zijn. Met ‘The Ozard’ maken de spelers ruimte voor een wereld waarin schaamte hen niet langer tegenhoudt. De “Tinnen Man” heeft wél een hart – alleen klopt het niet voor vrouwen. De “Vogelverschrikker” heeft een brein – maar kreeg te vaak te horen dat zijn overtuigingen over zichzelf niet klopten. En de “Leeuw” vindt zijn moed niet door iemand anders te worden, maar juist door zichzelf te durven zijn.
Het ene moment ben je Glinda the Good Witch, met de badjas van je moeder als jurk om je heen geslagen, en betover je de lege woonkamer met je magie. Het andere moment zwaait de deur open en waaien alle mogelijke oordelen over jongens in jurken of prinsessen zonder prins naar binnen. Je jurk is niets meer dan badstof en je toverstaf blijkt alleen een afstandsbediening te zijn. De magie vervliegt, het zaallicht knalt aan, en de realiteit breekt ongenadig door de illusie van vrijheid.
In ‘The Ozard’ duiken we in het repetitieproces van een queer herinterpretatie van de klassieker ‘The Wizard of Oz’. De makers keren hun bekende werkelijkheid binnenstebuiten en bouwen op het podium de wereld die ze als kind zo graag hadden willen bewonen. Verhalen laten ons dromen over andere werelden, maar zijn ook de eerste stap daarheen: wat je kunt verbeelden, kun je ook waarmaken.
Regisseur René keek als negenjarige eindeloos naar de videoband van The Wiz, Marie-Lea balanceerde stiekem op de hakken van haar moeder, Romy raakte gefascineerd door een transman in een spijkerpak, en Art kende elk danspasje uit Britney Spears’ videos. Wat begint als onbezorgd spel, kantelt abrupt wanneer je een klasgenoot zegt dat hij een homo ‘in elkaar zou slaan’ als hij er één tegen zou komen. Het besef dat de kleding die je kiest of degene op wie je stiekem verliefd bent, iets over je zegt – en dat daar zomaar een oordeel op kan volgen — zorgde ervoor dat René, Marie-Lea, Art en Romy in de rol van een hetero- en cis-normatief leven gingen kruipen. Die rol voelde veiliger, maar was verre van thuis.
Gelukkig bleek het niet “the role of a lifetime” te zijn. Met ‘The Ozard’ maken de spelers ruimte voor een wereld waarin schaamte hen niet langer tegenhoudt. De “Tinnen Man” heeft wél een hart – alleen klopt het niet voor vrouwen. De “Vogelverschrikker” heeft een brein – maar kreeg te vaak te horen dat zijn overtuigingen over zichzelf niet klopten. En de “Leeuw” vindt zijn moed niet door iemand anders te worden, maar juist door zichzelf te durven zijn.